آینه کاری

آینه کاری

هنر آینه کاری از زیباترین هنرهای تزئینی است که به صورتهای گوناگون درون ساختمان ها به ویژه زیارتگاههای و کاخ های شاهی و احیانا خانه های شخصی ایران جلوه گر می کند.

از پیشینه نخستین و اغاز این هنر ظزیف در ایران اطلاع قطعی در دست نیست.آنچه می توان در این زیمنه اظهار داشت این است که مرحله نخستین این هنر مربوط به اواخر سلطنت شاه عباس اول(996-1038 ه.ق) می شود که اکنون نمونه ای از آن سراغ نمی رود و میتوان گفت که کهن ترین اثر موجود در ایران اینه کاری های کاخ چهلستون اصفهان که از زمان شاه عباس دوم (1078-1052ه.ق )است.

دلیل این امر آن است که در روزگار شاه عباس اول بازرگانی ایرانی با فرنگستان رونق یافت و از جمله کالاهای وارده جامهای آینه بود که از شهر ونیز به ایران می آوردند و با توجه به دوری راه و چگ.نگی وسایل حمل و نقل آن زمان می شکست و کم کم استادان ایرانی درصدد بر آمدند که قطعات جامهای شکسته آینه را برای تزئین درون ساختمان ها بکار برند و با چنین ابداعی شکسته های جامهای آئینه را به بهترین ترتیب مورد بهره برداری قرار دادند و در عین حال کاخ شاهی را به صورتی تازه آراستند و پس از آن به تدریج هنر آینه کاری به صورت های گوناگون و در موارد مختلف مرسوم و متداول گشت.

در دوره قاجاریه به ویژه روزگار ناصرالدین شاه (1313-1246 ه.ق)هنر آئینه کاری رونق و گسترش بیشتری یافتو مخصوصا هنرمندان شیراز از نظر نازک کاری ها و رویهم قرار دادن شیشه های مختلف ساده و رنگی و جامها و گلبرگ های ریز آئینه در این زمینه هنر نمائی و ابتکار فراوان به خرج دادند.