تداوم در معماری ایرانی
معماری در ایران چون بسیاری دیگری از مظاهر فرهنگی ما در طول تاریخ حیات خود از تداوم کم نظیری برخوردار بوده است.از هنگامی که فن ساختمانی پس از طی یک دوره ابتدائی مراحل تکاملی خود را پیمود و شیوه ی خاص خود را پی ریزی کرد و دیگر خصوصیاتی را که معماری سرزمین ما بدانها بازشناخته می شود در طی قرون متمادی هرگز از دست ننهاد.
کهن ترین نمونه قابل ذکر از میان بناهای باستانی که در کشور ما شناخته شده است معبد عیلامی چغازنبیل واقع در خوزستان است.این پرستشگاه باشکوه که در سیزده قرن از پیش از میلاد بنیاد گشته است نمونه بسیار باشکوهی از یک معماری تکامل یافته به شمار می رود.ساختمان این معبد که دارای شکلی چهارگوشه است دارای پنج طبقه است که هر یک از آنها نسبت به بخش زیرین خود کوچکتر ساخته شده است و در نتیجه به ساختمان شکل هرمی داده است.بر روی آخرین طبقه ساختمان،مرکز اصلی معبد بنیاد گردیده و دیگر طبقات تاسیسات وابسته به آن را تشکیل می داده است.مصالح اصلی ساختمانی معبد عبارت است از آجرهای پخته بسیار مرغوب که با ملاط محکمی ب هم پیوسته شده اند و در درون دیوارها و مواردی که به منظور پر کردن صفه های بنا بوده است از خشت استفاده شده است.آنچه در این بنای باشکوه از نظر بحث ما قابل اهمیت استوجود طاق های متعدد ضربی با طرح نیم دایره است که آنچنان با مهارت ساخته شده که پس از گذشت بیش از سه هزار سال هنوز به وضع شگفت انگیزی سالم مانده است.این طاق ها که بر روی دالانهای طویل و بر فراز پلکانهای داخلی معبد بنیاد گشته حکایت از پیشرفت فوق العاده فن ساختمان در دورانهایی چنین کهن در کشور ما می نماید.بر روی هم این معبد عظیم که در شمار بزرگترین زیگوراتهای جهان محسوب می گردد بهترین نمونه هنر معماری بر بنیاد طاق قوسی را در دنیای باستان نشان می دهد.
آینه کاری